Το κείμενο που ακολουθεί αποτυπώνει μία συζήτηση που έγινε το 1938 στο Μεξικό ανάμεσα στον Λέον Τρότσκι και έναν Αμερικάνο συνδικαλιστή, ηγετικό στέλεχος της CIO (1). Πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό της ρωσικής Αριστερής Αντιπολίτευσης. Οι συμβουλές του Τρότσκι είναι εξαιρετικά επίκαιρες και θα μπορούσαν κάλλιστα να απευθυνθούν στις ελληνικές πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες σήμερα.
Ένα ντοκουμέντο που «φωτογραφίζει» το σήμερα
Το κείμενο που ακολουθεί αποτυπώνει μία συζήτηση που έγινε το 1938 στο Μεξικό ανάμεσα στον Λέον Τρότσκι και έναν Αμερικάνο συνδικαλιστή, ηγετικό στέλεχος της CIO (1). Πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό της ρωσικής Αριστερής Αντιπολίτευσης. Οι συμβουλές του Τρότσκι είναι εξαιρετικά επίκαιρες και θα μπορούσαν κάλλιστα να απευθυνθούν στις ελληνικές πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες σήμερα.
Α/Σ : Η πολιτική του συνδικάτου μας έχει ως στόχο την πάλη ενάντια στην ανεργία. Καταφέραμε να διανείμουμε την δουλειά ανάμεσα σε όλα τα μέλη του συνδικάτου.
Λέον Τρότσκι : Και τι ποσοστό του παλιού μισθού λαμβάνουν πλέον σήμερα οι εργάτες
Α/Σ : Περίπου το 40%
Λέον Τρότσκι : Μα αυτό είναι τερατώδες! Όλο το βάρος της ανεργίας πέφτει αποκλειστικά πάνω στις πλάτες των εργαζομένων. Σώζετε την αστική τάξη από την ανάγκη να ξοδέψει χρήματα για την αντιμετώπιση της ανεργίας με μία μέθοδο όπου κάθε εργάτης θυσιάζει τα 3/5 του εισοδήματος του….
Α/Σ : Υπάρχουν ψήγματα αλήθειας σε αυτό που λέτε. Αλλά τι μπορεί να κάνει κανείς;
Λέον Τρότσκι : Όχι ψήγματα, αυτή είναι όλη η αλήθεια! Ο αμερικάνικος καπιταλισμός πάσχει από χρόνια και ανίατη ασθένεια. Είναι δυνατό να παρηγορείτε τους εργάτες με την ελπίδα ότι η κρίση είναι εφήμερη και ότι οι «καλύτερες μέρες» θα έρθουν ξανά;
Α/Σ : Προσωπικά δεν συμμερίζομαι τις αυταπάτες αυτές. Πολλοί ανάμεσα μας συνειδητοποιούν ότι ο αμερικάνικος καπιταλισμός έχει μπει σε μία περίοδο βαθιάς και οριστικής παρακμής.
Λέον Τρότσκι : Αυτό όμως σημαίνει ότι αύριο οι εργάτες θα αναγκαστούν να ζήσουν με το 30 % του μισθού που λάμβαναν, την επόμενη το 25% και ούτω καθεξής. Επεισοδιακές βελτιώσεις βέβαια είναι πιθανές και ως ένα βαθμό αναπόφευκτες, όμως η γενική τάση «δείχνει» προς την παρακμή του συστήματος και την εξαθλίωση των μαζών. Ο Μαρξ και ο Ένγκελς το είχαν προβλέψει αυτό στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο. Ποιο είναι το συνολικό πρόγραμμα του συνδικάτου σας και της CIO γενικότερα;
Α/Σ : Δυστυχώς δεν γνωρίζετε την ψυχολογία των αμερικάνων εργατών. Δεν έχουν συνηθίσει να σκέφτονται το μέλλον. Σκέφτονται μόνο ένα πράγμα. Τι μπορούμε να κάνουμε τώρα, άμεσα. Ανάμεσα στους ηγέτες των συνδικάτων, υπάρχουν αρκετοί που προειδοποιούν για τον επερχόμενο κίνδυνο. Όμως δεν μπορούν να αλλάξουν άμεσα την ψυχολογία των μαζών. Οι συνήθειες και οι παραδόσεις των αμερικάνων εργατών τους περιορίζουν. Όλα αυτά δεν μπορούν να αλλάξουν σε μία μέρα.
Λέον Τρότσκι : Είστε βέβαιος ότι η ιστορία θα σας δώσει αρκετό χρόνο να προετοιμαστείτε; Η κρίση του αμερικάνικου καπιταλισμού έχει «αμερικάνικους» ρυθμούς και διαστάσεις. Ένας δυνατός οργανισμός που δεν έχει αρρωστήσει ξανά, αρχίζει να καταρρέει γρήγορα μετά από ένα ορισμένο σημείο. Η παρακμή του καπιταλισμού σημαίνει και την πιο άμεση απειλή για την δημοκρατία, χωρίς την οποία τα συνδικάτα δεν μπορούν να υπάρξουν. Νομίζετε ότι το παράδειγμα του δημάρχου Χέϊγκ (2) είναι τυχαίο.
Α/Σ : Ω, όχι. Δεν το νομίζω. Είχα αρκετές συζητήσεις με μία σειρά συνδικαλιστές γι’ αυτό το ζήτημα. Κατά τη γνώμη μου, έχουμε σε κάθε πολιτεία – με τη μία ή την άλλη μορφή – μια έτοιμη αντιδραστική οργάνωση που θα μπορούσε να γίνει το στήριγμα για την ανάπτυξη του φασισμού σε εθνική κλίμακα. Ο φασισμός θα μπορούσε να μας κατακτήσει σε 3 ή 4 χρόνια.
Λέον Τρότσκι : Σε αυτή την περίπτωση ποιο είναι το….;
Α/Σ : Το πρόγραμμα μας; Καταλαβαίνω την ερώτηση σας. Η κατάσταση όμως είναι δύσκολη και πρέπει να γίνουν κάποια αναγκαία βήματα πρώτα. Όμως δεν βλέπω τις αναγκαίες δυνάμεις και τους ηγέτες που χρειάζονται για κάτι τέτοιο.
Λέον Τρότσκι : Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να παραδοθούμε χωρίς μάχη;
Α/Σ : Η κατάσταση είναι δύσκολη. Πρέπει να παραδεχτώ ότι η πλειοψηφία των ενεργών μελών του συνδικάτου δεν βλέπουν ή δεν θέλουν να δουν τον κίνδυνο. Το συνδικάτο μας, όπως σας είναι γνωστό γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα. Φυσικά είναι φυσιολογικό για τους ηγέτες της CIO να έχουν μία ψυχολογία «μήνα του μέλιτος». Βλέπουν τις δυσκολίες με ελαφρότητα. Η κυβέρνηση όχι μόνο το έχει καταλάβει αυτό, αλλά «φλερτάρει» μαζί τους. Οι ηγέτες της CIO δεν έχουν συνηθίσει σε μία τέτοια εμπειρία. Είναι φυσικό να φουσκώνουν τα μυαλά τους. Αυτή η ευχάριστη ζαλάδα δεν βοηθάει την κριτική σκέψη. Απολαμβάνουν το σήμερα χωρίς να σκέφτονται σοβαρά το αύριο.
Λέον Τρότσκι : Πολύ σωστά! Εδώ συμφωνώ μαζί σας απόλυτα. Όμως η επιτυχία της CIO είναι προσωρινή. Αυτή η επιτυχία είναι μόνο ένα σύμπτωμα του γεγονότος ότι η εργατική τάξη στις ΗΠΑ έχει αρχίσει να κινείται, έχει σπάσει από τη ρουτίνα της, ψάχνει για νέους δρόμους για να ξεφύγει από την άβυσσο που την απειλεί. Αν το συνδικάτο σας δεν βρει αυτούς τους νέους δρόμους θα γίνει πολύ σύντομα σκόνη. Ο Χέϊγκ είναι ήδη πιο δυνατός από τον Λιούις (3) γιατί ο Χέϊγκ , παρά τους περιορισμούς που έχει, γνωρίζει ξεκάθαρα τι θέλει να πετύχει, ενώ ο Λιούις δεν το γνωρίζει. Η κατάσταση αυτή μπορεί να τελειώσει βίαια με τους ηγέτες σας να ξυπνούν από την «ευχάριστη ζαλάδα» τους μέσα σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Α/Σ : Δυστυχώς, η ιστορία των ΗΠΑ, με τις αμέτρητες ευκαιρίες της, με την ατομικιστική συνείδηση έχει εθίσει τους εργάτες να μη σκέφτονται με κοινωνικούς όρους, αλλά με ατομικούς. Είναι αρκετό να πούμε ότι η συμμετοχή στις συνελεύσεις του συνδικάτου δεν ξεπερνά το 15% των οργανωμένων εργατών. Σκεφτείτε μόνο αυτό το γεγονός.
Λέον Τρότσκι : Η αποχή που φτάνει το 85% όμως, μπορεί απλά να σημαίνει ότι οι ομιλητές δεν έχουν να πουν τίποτα ουσιαστικό στα μέλη.
Α/Σ : Χμμμ… αυτό είναι αλήθεια ως ένα ορισμένο βαθμό. Η οικονομική κατάσταση είναι τέτοια που μας αναγκάζει να συγκρατούμε τους εργάτες, να βάζουμε φρένα στο κίνημα, να υποχωρούμε. Αυτό φυσικά, δεν ικανοποιεί τους εργάτες.
Λέον Τρότσκι : Αυτή είναι η ουσία του ζητήματος. Μην κατηγορείτε τη βάση. Το φταίξιμο είναι εξολοκλήρου της ηγεσίας. Την κλασική περίοδο του καπιταλισμού τα συνδικάτα πέρασαν δυσκολίες και υποχρεώθηκαν σε υποχωρήσεις χάνοντας πολλά μέλη και αδειάζοντας τα ταμεία τους. Υπήρχε όμως η διαβεβαίωση ότι μετά την κρίση θα υπήρχε μία ανάκαμψη που θα επέτρεπε στα συνδικάτα να ξανακερδίσουν ότι είχε χαθεί και να ανακάμψουν. Σήμερα δεν υπάρχει η παραμικρή ελπίδα γα κάτι τέτοιο. Τα συνδικάτα θα υποχωρήσουν βήμα, βήμα. Η οργάνωση σας η CIO μπορεί να καταρρεύσει κάλλιστα, όσο γρήγορα αναπτύχθηκε.
Α/Σ : Τι μπορεί να κάνει κανείς;
Λέον Τρότσκι : Πάνω απ’ όλα, πρέπει να πούμε την αλήθεια στους εργάτες . Είναι απαράδεκτο να παίζουμε κρυφτούλι. Ξέρετε φυσικά τους Αμερικάνους εργάτες καλύτερα από μένα. Παρόλα αυτά, σας διαβεβαιώνω ότι τους κοιτάτε μέσα από φακούς που έχουν παλιώσει. Οι μάζες είναι ασύγκριτα καλύτερες, τολμηρότερες και πιο αποφασισμένες για αγώνα από ότι είναι οι ηγέτες τους. Το γεγονός μόνο της γρήγορης ανάπτυξης της CIO αποδεικνύει ότι οι Αμερικάνοι εργάτες έχουν αλλάξει δραστικά κάτω από την επίδραση των τρομερών οικονομικών σοκ της μεταπολεμικής περιόδου, ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία. Μόλις δείξατε μία μικρή πρωτοβουλία στην δημιουργία ενός πιο μαχητικού συνδικάτου, οι εργάτες απάντησαν αμέσως δίνοντας σας απίστευτη, χωρίς προηγούμενο υποστήριξη. Δεν έχετε δικαίωμα να παραπονιέστε για τις μάζες. Και τι συμβαίνει με τις καθιστικές διαμαρτυρίες; Αυτές δεν τις ανακάλυψαν οι ηγέτες, αλλά οι ίδιες οι μάζες. Δεν είναι μήπως αυτό ξεκάθαρο σημάδι ότι οι εργάτες είναι έτοιμοι να υιοθετήσουν πιο μαχητικές και αποφασιστικές μορφές αγώνα. Ο Δήμαρχος Χέϊγκ είναι άμεσο αποτέλεσμα των καθιστικών διαμαρτυριών. Δυστυχώς κανένας από την ηγεσία των συνδικάτων δεν έχει βγάλει από την οξυμένη ταξική πάλη, τόσο τολμηρά συμπεράσματα όσο αυτά που βγάζει η καπιταλιστική αντίδραση. Αυτό είναι το κλειδί της κατάστασης. Οι ηγέτες του κεφαλαίου δρουν ασύγκριτα πιο σταθερά, πιο μεθοδικά και πιο τολμηρά από τους ηγέτες του εργατικού κινήματος, αυτούς τους σκεπτικιστές, τους ρουτινιασμένους γραφειοκράτες, που η μόνη τους έγνοια είναι να καλμάρουν το μαχητικό πνεύμα των μαζών. Από αυτό ακριβώς το γεγονός αναδεικνύεται ο κίνδυνος της νίκης του φασισμού, ακόμη και σε σύντομο χρονικό διάστημα. Οι εργάτες δεν έρχονται στις συνελεύσεις σας γιατί ενστικτωδώς νιώθουν την αδυναμία, την έλλειψη ουσίας, την απουσία ζωντάνιας, το λάθος στο πρόγραμμα σας. Οι συνδικαλιστές ηγέτες προτείνουν ημίμετρα, την ώρα που οι εργάτες νιώθουν μία καταστροφή να πλανάται πάνω από τα κεφάλια τους. Πρέπει να μιλήσουμε στην γλώσσα που ανταποκρίνεται στις πραγματικές συνθήκες της καπιταλιστικής παρακμής και όχι στις γραφειοκρατικές αυταπάτες.
Α/Σ : Σας έχω πει ήδη ότι δεν βλέπω ηγέτες. Βλέπω ξεχωριστές ομάδες, δεν βλέπω όμως κανέναν που να μπορεί να ενώσει τις εργαζόμενες μάζες, ακόμη και αν συμφωνήσω μαζί σας στο ότι οι μάζες θέλουν να αγωνιστούν.
Λέον Τρότσκι : Η ουσία δεν είναι τα πρόσωπα των ηγετών, αλλά το πρόγραμμα. Το σωστό πρόγραμμα δεν θα ξεσηκώσει μόνο τις μάζες, αλλά θα εκπαιδεύσει και τους ηγέτες.
Α/Σ : Τι θεωρείτε εσείς ως ένα σωστό πρόγραμμα;
Λέον Τρότσκι : Γνωρίζετε ότι είμαι μαρξιστής, για την ακρίβεια μπολσεβίκος. Το πρόγραμμα μου έχει ένα μικρό και απλό τίτλο: Σοσιαλιστική επανάσταση. Δεν ζητώ από τους ηγέτες των συνδικάτων να υιοθετήσουν αμέσως το πρόγραμμα της 4ης Διεθνούς. Αυτό που ζητώ όμως, είναι να βγάλουν συμπεράσματα από την ίδια τους την πείρα, ώστε να απαντήσουν τουλάχιστον σε 2 ερωτήματα: 1) Πως θα σώσουν την CIO από τη χρεοκοπία και την καταστροφή 2) Πως θα σώσουν τις ΗΠΑ από το φασισμό.
Α/Σ : Τι θα κάνατε εσείς στις ΗΠΑ αν ήσασταν συνδικαλιστικό στέλεχος.
Λέον Τρότσκι : Πρώτα απ’ όλα, τα συνδικάτα θα πρέπει να θέσουν σωστά το ζήτημα της ανεργίας και των μισθών. Η κινητή κλίμακα ωρών εργασίας που έχετε εισάγει είναι σωστή, όλοι πρέπει να έχουν δουλειά. Όμως η κινητή κλίμακα ωρών εργασίας πρέπει να συμπληρωθεί με μία κινητή κλίμακα μισθών. Η εργατική τάξη δεν έχει περιθώρια να ανεχθεί μία διαρκή επιδείνωση του βιοτικού της επιπέδου, γιατί αυτό θα ισοδυναμούσε με την παρακμή του ανθρώπινου πολιτισμού. Ο υψηλότερος μισθός πριν από το ξέσπασμα της κρίσης πρέπει να είναι η αφετηρία μας. Οι πανίσχυρες παραγωγικές δυνάμεις που δημιουργήθηκαν από την εργατική τάξη στην Αμερική δεν έχουν εξαφανιστεί, βρίσκονται εκεί που ήταν, αλλά σε αδράνεια. Οι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής, οι καπιταλιστές, είναι οι πραγματικοί υπεύθυνοι για την ανεργία. Οι εργαζόμενοι είναι ικανοί και πρόθυμοι να δουλέψουν. Η δουλειά πρέπει να μοιραστεί σε όλα τα διαθέσιμα εργατικά χέρια. Ο μισθός του εργάτη δεν πρέπει να είναι χαμηλότερος από αυτόν που κέρδιζε πριν από την κρίση. Αυτό είναι ένα φυσικό, απαραίτητο και επείγον αίτημα, που πρέπει να διεκδικήσουν τα συνδικάτα. Ειδάλλως, θα πεταχτούν σαν σκουπίδια στο περιθώριο από τις ιστορικές εξελίξεις που ξεδιπλώνονται μπροστά μας.
Α/Σ : Είναι όμως αυτό το πρόγραμμα ρεαλιστικό; Αυτά τα μέτρα σημαίνουν την καταστροφή των καπιταλιστών. Ένα πρόγραμμα σαν κι αυτό επίσης, μπορεί να επιταχύνει την ανάπτυξη του φασισμού στις ΗΠΑ.
Λέον Τρότσκι : Φυσικά ένα τέτοιο πρόγραμμα απαιτεί αγώνα και όχι αδράνεια και απελπισία. Τα συνδικάτα έχουν δύο επιλογές: είτε να κάνουν μανούβρες μπρος και πίσω, να κλείσουν τα μάτια τους και να συνθηκολογήσουν λίγο – λίγο, για να μην «ενοχλήσουν» τους καπιταλιστές και να μην «προκαλέσουν» την αντίδραση. Ήταν με αυτοί τη μέθοδο που οι Γερμανοί και Αυστριακοί σοσιαλδημοκράτες και συνδικαλιστές ηγέτες επιχείρησαν να ξορκίσουν τον κίνδυνο του φασισμού. Το αποτέλεσμα σας είναι γνωστό: έκοψαν το λαιμό τους με τα ίδια τους τα χέρια. Ο άλλος δρόμος είναι να κατανοήσουμε τη φύση της σημερινής βαθιάς κοινωνικής κρίσης και να οδηγήσουμε τις μάζες στην επίθεση.
Α/Σ : Δεν μου απαντήσατε όμως στο ερώτημα μου για το φασισμό, δηλαδή τον άμεσο κίνδυνο που θα διατρέξουν τα συνδικάτα αν υιοθετήσουν ένα τόσο ριζοσπαστικό πρόγραμμα.
Λέον Τρότσκι : Δεν το ξέχασα ούτε λεπτό. Ο φασιστικός κίνδυνος είναι ήδη πραγματικότητα, ακόμη και πριν την εμφάνιση ριζοσπαστικών αιτημάτων. Γεννήθηκε από την παρακμή και την αποσύνθεση του καπιταλιστικού συστήματος. Παραδέχομαι ότι η κατάσταση θα μπορούσε να χειροτερέψει κάτω από την πίεση ενός ριζοσπαστικού προγράμματος των συνδικάτων. Πρέπει να προειδοποιήσουμε ανοιχτά τους εργάτες για κάτι τέτοιο. Πρέπει να τους ενθαρρύνουμε να υπερασπίσουν τα συνδικάτα. Είναι απαραίτητο να δημιουργήσουμε άμεσα ειδικές ομάδες αυτοάμυνας. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος! Δεν μπορείτε πλέον να σώσετε τους εαυτούς σας από το φασισμό βασιζόμενοι σε δημοκρατικούς νόμους, σε ψηφίσματα και σε διακηρύξεις, όπως δεν μπορεί κανείς να σωθεί από μία ίλη ιππικού με ένα διπλωματικό υπόμνημα. Πρέπει να μάθουμε τους εργάτες να υπερασπίζουν τις ζωές τους και το μέλλον τους με το όπλο στο χέρι ενάντια στους γκάνγκστερ και τους μπράβους του κεφαλαίου. Ο φασισμός αναπτύσσεται ιδιαίτερα γρήγορα σε ένα περιβάλλον ατιμωρησίας και απουσίας κινδύνου. Μην έχετε καμία αυταπάτη ότι οι φασίστες νταήδες θα βάλουν την ουρά στα σκέλια και θα τρέξουν μόλις διαπιστώσουν ότι για κάθε ένα δικό τους απόσπασμα, οι εργάτες μπορούν να στείλουν 3 και 4 δικά τους. Ο μόνος τρόπος να σώσουμε τις εργατικές οργανώσεις, αλλά και να περιορίσουμε τις απώλειες στο ελάχιστο, είναι να δημιουργήσουμε μια πανίσχυρη οργάνωση εργατικής αυτοάμυνας. Αυτό είναι το σημαντικότερο καθήκον των συνδικάτων σήμερα, αν δεν θέλουν να χαθούν άδοξα.
Α/Σ : Ποια είναι όμως η πιο μακροπρόθεσμη προοπτική; Που θα οδηγήσουν τελικά τα συνδικάτα αυτές οι μέθοδοι;
Λέον Τρότσκι : Φυσικά η κινητή κλίμακα ωρών εργασίας και οι ομάδες αυτοάμυνας δεν είναι αρκετές. Αυτά είναι μόνο τα πρώτα βήματα για την υπεράσπιση των εργατών από την πείνα και τα φασιστικά μαχαίρια, αλλά από μόνα τους αυτά δεν θα λύσουν το πρόβλημα. Ο κύριος στόχος είναι να ανοίξουμε το δρόμο για ένα καλύτερο οικονομικό σύστημα, για μία πιο δίκαιη και λογική χρήση των παραγωγικών δυνάμεων προς το συμφέρων όλων των ανθρώπων. Αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί με τις συνηθισμένες, ρουτινιάρικες μεθόδους των συνδικάτων. Δεν μπορείτε να διαφωνήσετε μαζί μου σε αυτό, γιατί στις συνθήκες της καπιταλιστικής παρακμής τα συνδικάτα είναι ανίκανα να αποτρέψουν την χειροτέρευση του βιοτικού επιπέδου της εργατικής τάξης. Πιο αποφασιστικές και ουσιαστικές μέθοδοι είναι αναγκαίες. Η αστική τάξη, που κατέχει τα μέσα παραγωγής και την κρατική μηχανή, έχει οδηγήσει την οικονομία σε μία κατάσταση απελπιστικού χάους. Είναι αναγκαίο να ανακηρύξουμε ανοιχτά τη χρεοκοπία της αστικής τάξης και να παραδώσουμε την οικονομία σε νέα και έντιμα χέρια, δηλαδή στα χέρια των ίδιων των εργατών. Πως θα το πετύχουμε αυτό; Το πρώτο βήμα είναι ξεκάθαρο. Όλα τα συνδικάτα πρέπει να συνενωθούν και να δημιουργήσουν το δικό τους εργατικό κόμμα. Όχι το κόμμα του Ρούσβελτ και του Λαγκάρντια (4), όχι ένα «εργατικό» κόμμα μόνο κατ’ όνομα, αλλά μια πραγματικά ανεξάρτητη πολιτική οργάνωση της εργατικής τάξης. Μόνο ένα τέτοιο κόμμα είναι ικανό να συσπειρώσει γύρω του τους κατεστραμμένους αγρότες και μικροϊδιοκτήτες. Για να το πετύχει αυτό όμως, θα πρέπει να διεξάγει έναν ακούραστο και αποφασιστικό αγώνα ενάντια στις τράπεζες, τα τραστ, τα μονοπώλια και τους πολιτικούς τους πράκτορες, δηλαδή ενάντια στο Δημοκρατικό και το Ρεπουμπλικάνικο Κόμμα. Το καθήκον ενός εργατικού κόμματος είναι να πάρει την εξουσία, όλη την εξουσία και μετά να ξεκαθαρίσει τα πράγματα στην οικονομία. Αυτό σημαίνει: να οργανώσει την εθνική οικονομία στη βάση ενός λογικού σχεδίου, του οποίου ο σκοπός δεν θα είναι τα κέρδη μιας χούφτας καπιταλιστών, αλλά η υλική και πνευματική ευημερία ενός λαού εκατοντάδων εκατομμυρίων.
Α/Σ : Πολλοί από τα ενεργά μας μέλη αρχίζουν να κατανοούν την ανάγκη για ένα εργατικό κόμμα. Όμως η δημοτικότητα του Ρούσβελτ βρίσκεται στα ύψη. Αν βάλει υποψηφιότητα για 3η φορά, τότε η υπόθεση του εργατικού κόμματος πάει πίσω για άλλα 4 χρόνια.
Λέον Τρότσκι : Δυστυχώς αυτό είναι το πρόβλημα. Οι ηγέτες των συνδικάτων κοιτάνε τις κορυφές, αντί να σφυγμομετρούνε τη διάθεση στη βάση. Ο πόλεμος που έρχεται, η κατάρρευση του Αμερικάνικου καπιταλισμού, η αύξηση της ανεργίας και της φτώχειας, όλες αυτές οι θεμελιακές διεργασίες που θα καθορίσουν τη μοίρα εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων δεν εξαρτώνται από την υποψηφιότητα ή από τη «δημοτικότητα» του Ρούσβελτ. Σας διαβεβαιώνω ότι ο Ρούσβελτ είναι πολύ πιο δημοφιλής ανάμεσα στα καλοπληρωμένα στελέχη της CIO απ’ ότι ανάμεσα στους ανέργους. Παρεμπιπτόντως τα συνδικάτα υπάρχουν, στην πραγματικότητα για τους εργαζόμενους και όχι για τα στελέχη τους. Αν η ιδέα της CIO ενέπνευσε εκατομμύρια εργατών για μία ορισμένη περίοδο, η ιδέα ενός ανεξάρτητου, μαχητικού εργατικού κόμματος, που θα έθετε ως διακηρυγμένο του στόχο το τέλος της οικονομικής αναρχίας, της ανεργίας και της φτώχειας, να σώσει το λαό από την εξαθλίωση, η ιδέα ενός τέτοιου κόμματος είναι ικανή να εμπνεύσει δεκάδες εκατομμύρια. Φυσικά οι υπέρμαχοι ενός τέτοιου κόμματος θα έπρεπε να αποδείξουν στις μάζες με λόγια και έργα, ότι δεν είναι εκλογικοί πράκτορες του Ρούσβελτ ή του Λαγκάρντια, αλλά πραγματικοί υπέρμαχοι των συμφερόντων των εκμεταλλευόμενων. Όταν οι ομιλητές αρχίσουν να μιλούν την γλώσσα των ηγετών της εργατικής τάξης και όχι τη γλώσσα των πρακτόρων του Λευκού Οίκου, τότε σας διαβεβαιώνω ότι το 85% των εργατών θα έρχεται στις συνεδριάσεις του συνδικάτου, ενώ το 15% των συντηρητικών γέρων, της εργατικής αριστοκρατίας και των καριεριστών θα πάνε στα σπίτια τους. Οι μάζες είναι καλύτερες, πιο μαχητικές, πιο τολμηρές και αποφασισμένες από τους ηγέτες. Οι μάζες θέλουν να αγωνιστούν. Αυτοί που γίνονται φρένο στον αγώνα είναι οι ίδιοι οι ηγέτες που έχουν μείνει πίσω από τις μάζες. Η δική τους αναποφασιστικότητα, ο δικός τους συντηρητισμός, οι δικές τους αστικές προκαταλήψεις, μασκαρεύονται από τους ηγέτες σαν κάποια δήθεν ανεντιμότητα των μαζών για αγώνα. Αυτή είναι η πραγματικότητα σήμερα.
Α/Σ : Τώρα σε αυτά που λέτε υπάρχει πολύ αλήθεια. Όμως…όμως θα τα ξανασυζητήσουμε όλα αυτά την επόμενη φορά…
29 Σεπτεμβρίου, 1938
(Μεταφράστηκε από τα ρωσικά στα αγγλικά και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Socialist Appeal» το 2012.
Μετάφραση από τα αγγλικά : Ηλίας Κυρούσης)
Η CIO ήταν μία ομοσπονδία των οργανωμένων εργατών στα βιομηχανικά συνδικάτα, οι οποίοι διαγράφηκαν από την παλιά Αμερικάνικη Ομοσπονδία Εργασίας. Σχηματίστηκε το 1938. Οι δύο ομοσπονδίες συνενώθηκαν ξανά το 1955.
Φρανκ Χέϊγκ (1876-1956) : Μέλος των Δημοκρατικών που διετέλεσε δήμαρχος στην πόλη Τζέρσεϊ από το 1917 έως το 1947. Σκληρός αντικομμουνιστής και πολέμιος των συνδικάτων, προσπάθησε να καταστείλει τη δράση της CIO στην πόλη.
Τζον Λιούις (1880- 1969) : Πρόεδρος της Ένωσης Εργατών Ορυχείων των ΗΠΑ από το 1920 μέχρι το 1960. Ηγετική φιγούρα στην CIO, στήριξε τον πρόεδρο Ρούσβελτ. Απέρριψε το σοσιαλισμό και υπεράσπιζε την ιδέα του ανταγωνιστικού καπιταλισμού.
Χένρυ Λαγκάρντια (1882-1947): Ρεπουμπλικάνος δήμαρχος της Νέας Υόρκης από το 1934 έως το 1945. Υποστήριξε τον Ρούσβελτ και έκανε την πόλη μοντέλο εφαρμογής του «Νιου Ντηλ».