Η Διεθνής Μαρξιστική Τάση (IMT) για την εξελισσόμενη επίθεση στη Ράφα και την ανάγκη γενίκευσης του φοιτητικού κινήματος στις ΗΠΑ.
[Source]
Η από καιρό σχεδιασμένη επίθεση στη Ράφα έχει ξεκινήσει. Τη Δευτέρα 6 Μαΐου, ο Ισραηλινός Στρατός (IDF) εξαπέλυσε αεροπορικές επιδρομές στην πόλη και κάλεσε τους περίπου 100.000 Παλαιστινίους στις ανατολικές περιοχές της πόλης να τις εκκενώσουν και να κινηθούν στις λεγόμενες «ανθρωπιστικές ζώνες» του Αλ Μαγουάσι προς την ακτή και σε μια περιοχή δυτικά της Χαν Γιουνίς.
Οι άμαχοι που αναγκάστηκαν να εκκενώσουν την πόλη της Γάζας και κατόπιν τη Χαν Γιουνίς, τώρα εκκενώνουν απελπισμένοι τη Ράφα. Την Τρίτη, μια φάλαγγα αρμάτων μάχης κατέλαβε την παλαιστινιακή πλευρά του περάσματος από τη Ράφα προς την Αίγυπτο. Μέχρι στιγμής, η επιχείρηση είναι «περιορισμένη», με τις δυνάμεις του IDF να προετοιμάζονται για μία γενικευμένη εισβολή.
Γιατί καθυστέρησε η επίθεση στη Ράφα;
Ο Νετανιάχου περπατά σε τεντωμένο σκοινί. Ισορροπεί ανάμεσα στις δικές του ανάγκες (δηλαδή τον κατευνασμό των ακροδεξιών εταίρων του στην κυβέρνηση) και την πίεση που δέχεται από την κυβέρνηση Μπάιντεν, που ανησυχεί ότι μια γενικευμένη επίθεση στη Ράφα θα μπορούσε να έχει ανεπιθύμητα αποτελέσματα από τη σκοπιά των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων των ΗΠΑ.
Μια επίθεση που κινδυνεύει να αυξήσει μαζικά τον αριθμό των θανάτων αμάχων στη Γάζα θα ενίσχυε την πίεση που δέχονται από τις μάζες, για παράδειγμα, τα καθεστώτα στην Ιορδανία και την Αίγυπτο. Αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε κρίσεις και ακόμα και σε επαναστατικές ανατροπές αυτών των καθεστώτων, διακινδυνεύοντας ένα φαινόμενο ντόμινο σε ολόκληρη την περιοχή και απειλώντας τα γεωπολιτικά συμφέροντα των ΗΠΑ και την εύθραυστη παγκόσμια οικονομία.
Επίσης, θα ριζοσπαστικοποιήσει περαιτέρω την ήδη εξαγριωμένη νεολαία των ΗΠΑ που συμμετέχει σε ένα μαζικό κίνημα ενάντια στη γενοκτονία, αποτελώντας παράδειγμα για τη νεολαία σε όλο τον πλανήτη. Η χώρα είναι βαθιά διχασμένη. Σε τελική ανάλυση, αυτό είναι μια αντανάκλαση των αυξανόμενων ταξικών αντιθέσεων. Οι άνθρωποι αναρωτιούνται: γιατί υπάρχουν πάντα χρήματα για πολέμους, αλλά όχι για δουλειές, κοινωνικές υπηρεσίες και αξιοπρεπείς υποδομές; Γιατί «ο νόμος και η τάξη» φαίνεται να ισχύει μόνο όταν η αστυνομία φιμώνει τους διαδηλωτές με γκλοπ και δακρυγόνα, αλλά όχι όταν οι σύμμαχοι των ΗΠΑ διαπράττουν εγκλήματα πολέμου;
Ενώ η άρχουσα τάξη των ΗΠΑ έχει, μέχρι στιγμής, υποστηρίξει τον αιματηρό πόλεμο του Νετανιάχου, η νεολαία της Αμερικής βρίσκεται στην άλλη πλευρά του οδοφράγματος. Αποτελεί ένα ευαίσθητο βαρόμετρο της ευρύτερης διάθεσης στην κοινωνία και ο θαρραλέος αγώνας τους ενάντια στη γενοκτονία στη Γάζα βρίσκει απήχηση στους εργαζομένους της χώρας. Ήδη, το ισχυρό συνδικάτο UAW, το οποίο οργανώνει τους εργαζόμενους σε πανεπιστημιουπόλεις των ΗΠΑ, έχει εκφράσει την αλληλεγγύη του και έχει δεσμευτεί για δράση. Το κίνημα της νεολαίας είναι προάγγελος ενός πολύ ευρύτερου κινήματος της εργατικής τάξης των ΗΠΑ. Αυτός είναι ένας σημαντικός παράγοντας στους υπολογισμούς της αμερικανικής άρχουσας τάξης.
Ο Νετανιάχου αψηφά τους ιμπεριαλιστές υποστηρικτές του
Αυτές οι πιέσεις εξηγούν την καθυστέρηση της επίθεσης στη Ράφα. Ο Νετανιάχου επαναλάμβανε συστηματικά στις δηλώσεις του ότι η επίθεση τελικά θα γίνει. Το πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει δεν έχει καμία σχέση με ανθρωπιστικές ανησυχίες, αλλά είναι το πώς να προχωρήσει στην επίθεση χωρίς να διακινδυνεύσει να χάσει την υποστήριξη των ΗΠΑ.
Σε άρθρο των Financial Times επισημαίνεται:
«Η απόφαση [να ξεκινήσει η επίθεση στη Ράφα] σηματοδοτεί ένα από τα μεγαλύτερα στοιχήματα της μακρόχρονης καριέρας του Νετανιάχου. Η διακοπή των μαχών για την απελευθέρωση των ομήρων θα ικανοποιούσε τη Χαμάς — και πολλούς από τους ηγέτες της, συμπεριλαμβανομένου του Γιαχία Σινουάρ. Η απόρριψη μιας συμφωνίας και η επίθεση στη Ράφα θα διακινδύνευε μια ρήξη με τις ΗΠΑ και θα άφηνε αβέβαιη την τύχη των ομήρων.
Αυτό έχει κάνει τη μοίρα των 132 ομήρων που εξακολουθεί να κρατά η Χαμάς ένα από τα πιο ακανθώδη διλήμματα της πρωθυπουργίας του Νετανιάχου, ένα δίλημμα από το οποίο εξαρτάται η καριέρα του και η ασφάλεια του Ισραήλ».
Η ισραηλινή κυβέρνηση βρίσκεται σε αντιπαράθεση με τον κύριο ιμπεριαλιστή υποστηρικτή της, τις ΗΠΑ. Δήλωσε δημόσια ότι είναι πολύ δυσαρεστημένη με τον τρόπο με τον οποίο οι διαπραγματευτές των ΗΠΑ προχώρησαν στις συνομιλίες με τη Χαμάς. Οι ΗΠΑ, με τη σειρά τους, (μέσω «ανώνυμων αξιωματούχων») απάντησαν ότι «ο Νετανιάχου και το πολεμικό υπουργικό συμβούλιο δεν φαίνεται να προσεγγίζουν τις τελευταίες διαπραγματεύσεις καλόπιστα».
Ο Μπάιντεν έχει επίσης επανειλημμένα δηλώσει ότι η κυβέρνησή του «δεν θα υποστηρίξει μια μεγάλη στρατιωτική επιχείρηση χωρίς ένα αποτελεσματικό σχέδιο για να διασφαλιστεί ότι δεν θα πληγούν οι άμαχοι» [δικιά μας έμφαση]. Φυσικά, μια τέτοια εγγύηση είναι αδύνατο να παρασχεθεί όταν μιλάμε για μια γενικευμένη επίθεση σε μια πυκνοκατοικημένη πόλη γεμάτη άνδρες, γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένους.
Σύμφωνα με ανώνυμο Αμερικανό αξιωματούχο, η κυβέρνηση Μπάιντεν έφτασε στο σημείο να σταματήσει τις αποστολές όπλων στο Ισραήλ την περασμένη εβδομάδα. Αυτή η κίνηση, η οποία προκάλεσε την οργή της ισραηλινής κυβέρνησης και ορισμένων από τους πιο σκληροπυρηνικούς σιωνιστές στην Ουάσιγκτον, ήταν μια υπενθύμιση στον Νετανιάχου σχετικά με το ποιος χρηματοδοτεί και διευκολύνει τον πόλεμό του και τι θα συνέβαινε αν διακοπεί η προμήθεια όπλων.
Η απειλή αναστολής της αποστολής όπλων προς το Ισραήλ σε περίπτωση που εξαπολύσει μια ολοκληρωτική επίθεση στη Ράφα είναι επίσης σαφής ένδειξη της αντιπολεμικής διάθεσης στις ΗΠΑ που πιέζει την κυβέρνηση.
Το παιχνίδι του Νετανιάχου
Υπάρχει επίσης διχασμός μέσα στο Ισραήλ σχετικά με το ζήτημα των ομήρων, τους οποίους οι ηγέτες της Χαμάς προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν. Μια μεγάλη πλειοψηφία στο Ισραήλ εξακολουθεί να υποστηρίζει την επίθεση του Ισραηλινού Στρατού στη Γάζα, αλλά μια μικρότερη πλειοψηφία (56%) πιστεύει ότι πρέπει να δοθεί προτεραιότητα σε μία συμφωνία για τους ομήρους έναντι μιας στρατιωτικής επίθεση στη Ράφα.
Είναι απολύτως σαφές, ωστόσο, ότι ο Νετανιάχου, και ειδικά οι ακροδεξιοί φίλοι του στην κυβέρνηση, δεν ενδιαφέρονται πραγματικά για τους ομήρους. Οι ακροδεξιοί βλέπουν την παρούσα κατάσταση ως ευκαιρία να προωθήσουν την ατζέντα τους για την κατάληψη ολόκληρης της ιστορικής Παλαιστίνης και τη δημιουργία ενός Μεγάλου Ισραήλ. Επιτρέποντας σε αυτούς τους ακροδεξιούς να καθορίσουν την ατζέντα, ο Νετανιάχου αψηφά τις απαιτήσεις των ιμπεριαλιστών ευεργετών του και διακινδυνεύει να ανάψει μία πυρκαγιά που θα εξαπλωθεί σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή.
Ώρες πριν από την έναρξη των ισραηλινών στρατιωτικών επιχειρήσεων στη Γάζα, η Χαμάς ανακοίνωσε ότι ήταν διατεθειμένη να δεχτεί μια εκεχειρία τριών φάσεων, κατανεμημένη σε τρεις διαδοχικές περιόδους έξι εβδομάδων, με σταδιακή απελευθέρωση ομήρων. Αλλά το κώλυμα παραμένει το ίδιο όπως σε όλες τις προηγούμενες προσπάθειες επίτευξης συμφωνίας.
Η Χαμάς θέλει στέρεες εγγυήσεις από τις ΗΠΑ και άλλες δυνάμεις ότι η εκεχειρία θα οδηγούσε σε μόνιμη κατάπαυση του πυρός. Η κυβέρνηση Νετανιάχου συνεχίζει να επαναλαμβάνει ότι θα εξετάσει μόνο μια προσωρινή κατάπαυση του πυρός για την απελευθέρωση των Ισραηλινών ομήρων, πριν συνεχίσει τον πόλεμο για να πετύχει τον στόχο της να καταστρέψει ολοκληρωτικά τη Χαμάς.
Αυτή η προσέγγιση καθορίζεται από τις εσωτερικές εκτιμήσεις του ίδιου του Νετανιάχου. Μπορεί να κρατήσει ενωμένη την κυβέρνηση συνασπισμού του μόνο αρνούμενος να συμβιβαστεί με τη Χαμάς. Μια μακρά, παρατεταμένη κατάπαυση του πυρός θα δυσκόλευε την κυβέρνησή του να ξαναρχίσει τον πόλεμο μετά την ολοκλήρωση των τριών φάσεων.
Οι ακροδεξιοί σιωνιστές εξτρεμιστές στον συνασπισμό του έχουν καταστήσει σαφές ότι θα ρίξουν την κυβέρνησή του αν αποδεχτεί μια τέτοια κατάπαυση του πυρός. Αυτό θα σήμαινε το τέλος του Νετανιάχου πολιτικά και θα τον εξέθετε περαιτέρω σε διαδοχικές δίκες για διαφθορά.
Με την καριέρα του και ενδεχομένως την προσωπική του ελευθερία σε κίνδυνο, ο Νετανιάχου βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Αυτός είναι ο λόγος που έχει δηλώσει προκλητικά ότι το Ισραήλ θα τα καταφέρει μόνο του και θα επιτεθεί στη Ράφα, ακόμη και με τίμημα τη διεθνή απομόνωση της χώρας.
Προοπτική φρίκης στη Ράφα
Αν ξεκινήσει μια γενικευμένη εισβολή, τα αποτελέσματα θα ήταν εφιαλτικά. Έχει αναφερθεί ότι το Ισραήλ έχει παραγγείλει 40.000 σκηνές για τις δύο «ανθρωπιστικές» περιοχές, οι οποίες θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν έως και 400.000 άτομα. Αλλά υπάρχουν τουλάχιστον 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι μέσα και γύρω από τη Ράφα. Με τα σύνορα με την Αίγυπτο στα χέρια του Ισραήλ, πολλές παλαιστινιακές οικογένειες ρωτούν «πού πρέπει να πάμε;».
Η Ράφα ήταν επίσης το κύριο σημείο εισόδου στη Γάζα για τα φορτηγά ανθρωπιστικής βοήθειας. Αυτό είναι σημαντικό, καθώς το Ισραήλ έχει χρησιμοποιήσει τον έλεγχό του σε άλλα συνοριακά περάσματα για να περιορίσει σκληρά την παροχή βοήθειας, πολιορκώντας ουσιαστικά τον πληθυσμό. Τώρα που έχει τον άμεσο έλεγχο στο πέρασμα της Ράφα, το Ισραήλ μπορεί να πιέσει ακόμη περισσότερο τους Παλαιστίνιους της Γάζας.
Ένας εκπρόσωπος της Αρχής Συνοριακών Διελεύσεων της Γάζας δήλωσε ότι αυτή η ενέργεια «καταδικάζει τους κατοίκους της Λωρίδας [της Γάζας] σε θάνατο». Αυτή η θανατική ποινή εκτελείται ήδη, από την έναρξη του βομβαρδισμού μέχρι την αυξανόμενη απειλή λιμού. Το ήμισυ του προπολεμικού πληθυσμού της Γάζας – 1,1 εκατομμύριο άνθρωποι – ζουν σε «καταστροφική επισιτιστική ανασφάλεια», σύμφωνα με την Ολοκληρωμένη Κατάταξη Φάσεων Επισιτιστικής Ασφάλειας (IPC).
Η επίθεση στη Ράφα αναμένεται να πραγματοποιηθεί σταδιακά. Προς το παρόν, η εντολή εκκένωσης ισχύει μόνο για τα ανατολικά της πόλης. Αξιωματούχοι του IDF, ωστόσο, δήλωσαν ότι στοχεύουν να καταστρέψουν τα εναπομείναντα έξι τάγματα μαχητών της Χαμάς που ισχυρίζονται ότι κρύβονται στα νότια, βόρεια, δυτικά και ανατολικά της Ράφα. Η καταστροφή τους θα συνεπαγόταν μια συστηματική επίθεση στη μια γειτονιά μετά την άλλη: με άλλα λόγια, την γενικευμένη επίθεση που ο Μπάιντεν ήλπιζε να αποφύγει.
Είναι αυτονόητο ότι ο πραγματικός στόχος του Νετανιάχου δεν είναι απλώς η καταστροφή της Χαμάς, όπως ισχυρίζεται από την πρώτη μέρα. Ο IDF καταστρέφει συστηματικά ό,τι έχει αξία για τους Παλαιστίνιους στη Γάζα: σπίτια, σχολεία, πανεπιστήμια, νοσοκομεία και οποιαδήποτε υπάρχουσα υποδομή.
Ο IDF έχει εκδώσει προειδοποιήσεις πως οποιοσδήποτε πηγαίνει κοντά στους φράχτες των ανατολικών και νότιων συνόρων και όποιος παραμένει εντός της προσδιορισμένης ζώνης εκκένωσης, θέτει τον εαυτό του σε κίνδυνο. Είναι μια σαφής προειδοποίηση ότι θεωρούν νόμιμο στόχο οποιονδήποτε σε αυτές τις περιοχές.
Ο αριθμός των ανθρώπων που έχουν σκοτωθεί μέχρι στιγμής από τον ισραηλινό στρατό είναι τουλάχιστον 35.000. Αν η επίθεση συνεχιστεί σε ολόκληρη τη Ράφα, μπορούμε να περιμένουμε ότι θα αυξηθεί σημαντικά, εκτός αν η επίθεση εμποδιστεί.
Μαζική αντίθεση στον πόλεμο
Η κυβέρνηση των ΗΠΑ βρίσκεται αντιμέτωπη με μία μαζική αντίθεση στην πολιτική της για τη Γάζα, ιδιαίτερα από το κίνημα των φοιτητών, το οποίο αντιμετώπισε τη βίαιη καταστολή από τις κρατικές δυνάμεις και τους σιωνιστικούς όχλους. Έχουμε δηλώσει πολλές φορές σε προηγούμενα άρθρα μας ότι η κατάσταση στη Γάζα λειτουργεί ως καταλύτης στη διαδικασία μαζικής ριζοσπαστικοποίησης των εργαζομένων και της νεολαίας σε όλο τον κόσμο.
Τώρα, ένα κίνημα που ξεκίνησε στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης και από εκεί εξαπλώθηκε σε ολόκληρη τη χώρα, έχει πλέον περάσει τα σύνορα και εξαπλώνεται στον Καναδά, καθώς και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού στο Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γαλλία, την Ελβετία, την Ισπανία, στην Αυστραλία, την Ιαπωνία και πολλά άλλα μέρη.
Αρχίσαμε επίσης να βλέπουμε φοιτητές να προχωρούν σε δράσεις αλληλεγγύης στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική: στο Κάιρο, τη Βηρυτό, το Κουβέιτ και αλλού, διαμαρτυρόμενοι ενάντια σε καθεστώτα που μιλούν πολύ υπέρ της Παλαιστίνης χωρίς να κάνουν τίποτα. Συνολικά, αυτό το κύμα διαμαρτυρίας έχει φτάσει σε σχεδόν 100 πανεπιστημιουπόλεις παγκοσμίως.
Στις ΗΠΑ, το κίνημα έχει αρχίσει να εξαπλώνεται στα σχολεία, όπως συμβαίνει στη Βοστώνη, όπου οι μαθητές από περίπου 12 σχολεία, εμπνευσμένοι από τους φοιτητές, άρχισαν να συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις.
Είναι προφανές σε αυτή τη γενιά ότι τα ψηφίσματα του ΟΗΕ δεν έχουν καμία επίδραση στις ενέργειες του Ισραήλ και ότι οι αποφάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης έχουν στην καλύτερη περίπτωση συμβολική αξία. Αντιλαμβάνονται ότι, όταν οι κυβερνήσεις τους εκφράζουν την ανησυχία για τον βομβαρδισμό του παλαιστινιακού λαού στη Γάζα, απλώς δίνουν μια παράσταση. Δεν κρίνουν τη στάση τους από αυτά που λένε, αλλά από αυτά που κάνουν.
Και οι πράξεις τους μιλούν πολύ καθαρά. Υποστηρίζουν την πολεμική μηχανή του Νετανιάχου με οικονομική βοήθεια και με όλα τα όπλα που χρειάζεται. Γι’ αυτό το κίνημα διαμαρτυρίας είναι τόσο ισχυρό στις ΗΠΑ. Οι φοιτητές αγωνίζονται ενάντια στην κυβέρνηση των ΗΠΑ ως ένα άμεσο τρόπο να βοηθήσουν τον παλαιστινιακό λαό.
Απαιτούν να δημοσιοποιηθούν όλες οι οικονομικές και χρηματιστικές διασυνδέσεις των πανεπιστημίων και εταιρειών των ΗΠΑ με το Ισραήλ. Απαιτούν να διακοπούν όλες αυτές οι διασυνδέσεις και να ασκηθεί πίεση στην ισραηλινή κυβέρνηση να σταματήσει τον γενοκτονικό της πόλεμο.
Να κλιμακωθεί ο αγώνας!
Οι νέοι και νέες σε όλες τις χώρες κατανοούν σωστά ότι είναι αναγκαία η δράση. Έχουν συμμετάσχει σε πολλές διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις, αλλά ο πόλεμος στη Γάζα συνεχίζεται. Τώρα αντιμετωπίζουμε την πραγματική απειλή η αρχική επίθεση στη Ράφα να γενικευθεί. Η ισραηλινή άρχουσα τάξη προχωρά αδίστακτα για την υπεράσπιση των συμφερόντων της. Δεν θα σταματήσει από ένα περιορισμένο φοιτητικό κίνημα. Χρειάζεται λοιπόν ένα πολιτικό πρόγραμμα και ένα σχέδιο δράσης για να κλιμακωθεί το κίνημα.
Όπου ξεκινάει μια κατασκήνωση ή κατάληψη φοιτητών, πρέπει να υπάρχει ανοιχτή συζήτηση μεταξύ όλων των συμμετεχόντων για το πρόγραμμα των αιτημάτων και για το πώς να προχωρήσει ο αγώνας.
Σε κάθε κατασκήνωση, ομάδες φοιτητών θα πρέπει να οργανώνονται για να πηγαίνουν σε όλες τις σχολές με προκηρύξεις, αφίσες και ομιλητές, εξηγώντας τι προσπαθεί να πετύχει το κίνημα και καλώντας τους φοιτητές να συμμετάσχουν σε αυτό.
Θα πρέπει να σταλούν αντιπροσωπείες στις πανεπιστημιουπόλεις όπου δεν έχει αναπτυχθεί ακόμη κάποιο κίνημα. Όλες οι αναφορές που έρχονται δείχνουν πόσο γρήγορα μπορεί να γίνει μια κινητοποίηση σε μια πανεπιστημιούπολη, ακόμα και όταν ξεκινά με πολύ μικρό αριθμό.
Οι φοιτητές θα πρέπει επίσης να οργανώσουν ομάδες για συζήτηση με ακαδημαϊκό και μη ακαδημαϊκό προσωπικό στις πανεπιστημιουπόλεις. Σε πολλά μέρη, υπήρξε μεγάλη ανταπόκριση από καθηγητές και εργαζόμενους, που βγήκαν να υπερασπιστούν τους φοιτητές ενάντια στην αστυνομική καταστολή. Ομάδες φοιτητών πρέπει επίσης να πάνε σε όλα τα κοντινά σχολεία, να μιλήσουν με τους μαθητές και να τους καλέσουν να συμμετάσχουν στις διαμαρτυρίες και να συγκροτήσουν επιτροπές δράσης για να οργανώσουν συνελεύσεις στα σχολεία τους.
Η κύρια έμφαση πρέπει να είναι το κίνημα στις πανεπιστημιουπόλεις να γενικευθεί σε ένα ισχυρό μαζικό κίνημα της νεολαίας. Αυτό θα έστελνε ένα σαφές μήνυμα στην άρχουσα τάξη των ΗΠΑ ότι, αν συνεχίσει να υποστηρίζει τον Νετανιάχου, θα αντιμετωπίσει μια τεράστια αντίδραση στο εσωτερικό μέτωπο.
Το κίνημα βαδίζει στον σωστό δρόμο. Η κινητοποίηση των φοιτητών, οι πορείες και οι διαδηλώσεις, οι κατασκηνώσεις κλπ, είναι όλα εξαιρετικοί τρόποι άσκησης πίεσης στις αρχές. Και υπάρχουν τεράστιες δυνατότητες για τη συμμετοχή ολοένα και ευρύτερων στρωμάτων φοιτητών στη μία πανεπιστημιούπολη μετά την άλλη, στη μία χώρα μετά την άλλη. Αλλά ακόμα και αυτό δεν είναι αρκετό. Οι φοιτητές δεν έχουν τη δύναμη να παραλύσουν την οικονομία, προκειμένου να ματαιώσουν τα σχέδια της άρχουσας τάξης. Επομένως, το κίνημα πρέπει να συνδεθεί και να αγκαλιάσει ευρύτερα στρώματα εργαζομένων.
Η Ιστορία δείχνει ότι ένα κίνημα νεολαίας τέτοιων διαστάσεων έχει τη δυνατότητα να εξαπλωθεί στην εργατική τάξη στο σύνολό της. Η φοιτητική ριζοσπαστικοποίηση της δεκαετίας του 1960 κορυφώθηκε με το περίφημο κίνημα του 1968, στο οποίο είχαμε τη μαζική συμμετοχή των εργατών.
Στη Γαλλία, είδαμε την πανίσχυρη γενική απεργία του Μάη του ’68 και εκατομμύρια εργάτες να καταλαμβάνουν τα εργοστάσια. Αυτό ξεκίνησε ως ένα φοιτητικό κίνημα, το οποίο στη συνέχεια έγινε η σπίθα που πυροδότησε την ταξική πάλη σε μεγάλη κλίμακα. Μια παρόμοια διαδικασία παρατηρήθηκε στην Ιταλία, το Μεξικό, το Πακιστάν και πολλές άλλες χώρες το 1968-69. Ένα τέτοιο σενάριο δεν αποκλείεται σήμερα.
Υπό τις παρούσες συνθήκες μιας κρίσης που επηρεάζει ολόκληρο το σύστημα, αυτό το κίνημα έχει τη δυνατότητα να εξαπλωθεί πολύ πέρα από τις πανεπιστημιουπόλεις και πέρα από τα εθνικά σύνορα. Γι’ αυτό οι φοιτητές πρέπει να οργανώσουν δημοκρατικά το κίνημά τους, να συζητήσουν και να ψηφίσουν ψηφίσματα που στη συνέχεια θα μεταφέρουν σε κάθε χώρο εργασίας, στα συνδικάτα και στις εργατικές γειτονιές.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, έχουμε δει εργαζομένους να προχωρούν σε δράσεις αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη (συμπεριλαμβανομένων λιμενεργατών που ήταν επιφορτισμένοι με την αποστολή όπλων και εργαζομένων τεχνολογίας που αναπτύσσουν συστήματα υπολογιστών για τις αμυντικές δυνατότητες του Ισραήλ). Φτάνοντας σε αυτά τα στρώματα, το κίνημα θα μπορούσε να προκαλέσει ένα υλικό πλήγμα στην ισραηλινή πολεμική μηχανή.
Οι αρχές των ΗΠΑ ήλπιζαν να σταματήσουν το κίνημα χρησιμοποιώντας βάναυσα κατασταλτικά μέτρα. Αυτό όμως οδήγησε μόνο στην περαιτέρω εξάπλωσή του. Τώρα που έχει ξεκινήσει μια επίθεση στη Ράφα, ο αγώνας θα μπορούσε να προχωρήσει ακόμα περισσότερο.
Οι ανησυχίες του αμερικανικού ιμπεριαλισμού για μια επίθεση στη Ράφα καθορίζονται εν μέρει από την πιθανότητα να ξεσπάσει ένα τέτοιο κίνημα. Η ανάπτυξη αυτού του αγώνα είναι ένας συγκεκριμένος τρόπος για να δείξουμε στην άρχουσα τάξη ότι, αν συνεχίσει να υποστηρίζει τον γενοκτονικό πόλεμο στη Γάζα, τότε θα αντιμετωπίσει επαναστατική αναταραχή στο εσωτερικό μέτωπο. Αντιμέτωπη με μια τέτοια απειλή, θα μπορούσε να αναγκαστεί να υποχωρήσει.
Η μάχη με τα αφεντικά και τους αστούς πολιτικούς στο εσωτερικό είναι ο καλύτερος τρόπος για να βοηθήσουμε τον παλαιστινιακό λαό αυτή την κρίσιμη στιγμή. Οι ιμπεριαλιστές πρέπει να οδηγηθούν σε μια κατάσταση όπου θα έχουν περισσότερα να χάσουν παρά να κερδίσουν από τη συνέχιση της υποστήριξής τους στον πόλεμο.