Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011: Είναι η μεγαλύτερη καταστροφή που ζει η Ιαπωνία μετά τον πόλεμο και τη ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Αυτός ο τριπλός όλεθρος ενός σεισμού 9 Ρίχτερ, ενός τσουνάμι και ενός πυρηνικού ατυχήματος συγκλόνισε συθέμελα τη χώρα. Οι συνέπειες αυτής της πολύπλευρης τραγωδίας διευρύνονται μέρα με τη μέρα.

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011: Ύστερα από το μακελειό εναντίον των διαδηλωτών από τις δυνάμεις του καθεστώτος την Παρασκευή 18 Μαρτίου, η επανάσταση προχώρησε μπροστά στην Υεμένη. Ο κρατικός μηχανισμός διασπάστηκε και το μεγαλύτερος μέρος του στρατού στράφηκε κατά του προέδρου Σάλεχ. Από τη στιγμή που η καταστολή απέτυχε να φέρει τον επιδιωκόμενο στόχο, η άρχουσα ελίτ και οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις προσπαθούν απελπισμένα να βρουν μια ασφαλή εναλλακτική λύση. Τίποτε όμως δεν πρόκειται να σταματήσει την επανάσταση.

Το κείμενο αυτό γράφτηκε μία μέρα πριν την επέμβαση στη Λιβύη, όμως παρά την ροή των εξελίξεων, διατηρούν τη σημασία τους η ανάλυση και οι θέσεις που εμπεριέχει, σε σχέση με την ιμπεριαλιστική επίθεση και την αναγκαία στάση του εργατικού κινήματος

Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011: Μεγάλη συζήτηση γίνεται στη Λατινική Αμερική για τα γεγονότα που εκτυλίσσονται στη Λιβύη. Στο άρθρο αυτό ο Χόρχε Μαρτιν κάνει την επιβεβλημένη κριτική από τη σκοπιά του Μαρξισμού στη λαθεμένη θέση του Τσάβες για την επανάσταση στη Λιβυη. Παράλληλα εξετάζει κριτικά τη θέση που υιοθέτησε ο Φιντέλ Κάστρο.

Τη Δευτέρα 7 Μαρτίου, ο νέος πρωθυπουργός της Τυνησίας Μπετζί Καΐντ Ελ Σεμπσί ανακοίνωσε τη σύνθεση της κυβέρνησής του, που είναι η τρίτη κατά σειρά μετά την ανατροπή του Μπεν Αλί από τον επαναστατημένο λαό στις 14 Ιανουαρίου. Ο Ελ Σεμπσί ανήλθε στην εξουσία στις 27 Φεβρουαρίου, ύστερα από την παραίτηση του Μοχάμεντ Γκανουτσί, ο οποίος υπήρξε πρωθυπουργός του Μπεν Αλί και διατήρησε τη θέση του μετά την ανατροπή του τελευταίου.

Στη Λιβύη, οι μάχες συνεχίζονται μεταξύ των δυνάμεων του καθεστώτος Καντάφι και των επαναστατών γύρω από την πόλη Ρας Λανούφ, 300 χλμ έξω από τη Βεγγάζη. Και τα δύο στρατόπεδα είναι καλά οπλισμένα, οι μεν αντικαθεστωτικοί, έχοντας στρατιώτες που πέρασαν με το μέρος του λαού, ενώ το καθεστώς χρησιμοποίει μισθοφορικούς στρατούς και την πολεμική αεροπορία. Ήδη η κατάσταση έχει εξελιχθεί σε μια γενικευμένη εμφύλια σύρραξη μεταξύ των δύο πλευρών, καθώς ο Καντάφι αποφάσισε να αγωνιστεί μέχρις εσχάτων για να διατηρήσει την εξουσία του. Το σάπιο καθεστώς, έχοντας χάσει τον έλεγχο ενός μεγάλου μέρους της χώρας, χρησιμοποίει όλες τις δυνάμεις του, χωρίς να διστάσει να αιματοκυλίσει τον

Η χθεσινή γενική απεργία των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ ήταν μια ακόμα μεγάλη σε συμμετοχή κινητοποίηση της εργατική τάξης, που έδειξε – όπως αντίστοιχα συνέβη και στις 15 του περασμένου Δεκέμβρη - ότι η τάξη μετά από ένα μικρό διάλλειμα υποχώρησης που σηματοδότησε η ήττα του περασμένου καλοκαιριού, ανακάμπτει αγωνιστικά

Το επαναστατικό κύμα στον αραβικό κόσμο έφτασε στο πιο πρόσφατο και αιματηρό σημείο ανάπτυξής του στη Λιβύη, όπου η κατάσταση  είναι ιδιαίτερα έκρυθμη. Βρισκόμενη ανάμεσα στην Τυνησία και την Αίγυπτο, πολλοί σχολιαστές (και ο ίδιος ο Καντάφι!) φαντάζονταν ότι η Λιβύη θα μπορούσε να αποφύγει με κάποιο τρόπο τη γενική πυρκαγιά που έχει ξεσπάσει από τις αρχές του χρόνου στη Βόρεια Αφρική.

Η αιγυπτιακή επανάσταση, ακολουθώντας κατά βήμα την τυνησιακή εξέγερση, έχει συνταράξει ολόκληρο τον αραβικό κόσμο. Όλοι οι σοβαροί στρατηγοί του κεφαλαίου συζητούν το «ντόμινο» από τα γεγονότα που εκτυλίσσονται στην Αίγυπτο. Κανένας από αυτούς, ωστόσο, δεν είχε προβλέψει τίποτα από όλα αυτά.

Ο τύραννος έπεσε! Καθώς γράφονται αυτές τις γραμμές, ο Χόσνι Μουμπάρακ παραιτήθηκε. Αυτό είναι μια μεγάλη νίκη, όχι μόνο για το λαό της Αιγύπτου, αλλά και για τους εργαζομένους όλου του κόσμου. Μετά από 18 ημέρες συνεχών επαναστατικών κινητοποιήσεων, με 300 νεκρούς και χιλιάδες τραυματίες, η 30χρόνη τυραννία του Χόσνι Μουμπάρακ αποτελεί πια ιστορία.

Η επανάσταση στην Αίγυπτο έχει φθάσει σε ένα κρίσιμο σημείο. Η παλιά κρατική εξουσία έχει καταρρεύσει κάτω από το σφυροκόπημα των μαζών. Αλλά η επανάσταση είναι μια πάλη ζωντανών δυνάμεων. Το παλιό καθεστώς δεν πρόκειται να παραιτηθεί χωρίς μάχη. Οι αντεπαναστατικές δυνάμεις πέρασαν στην αντεπίθεση. Στους δρόμους του Καίρου διεξήχθησαν μάχες ανάμεσα σε υποστηρικτές της επανάστασης και σε εγκάθετους του καθεστώτος.

Το θαυμάσιο επαναστατικό κίνημα των Τυνήσιων εργατών και νεολαίων αποτελεί έμπνευση και παράδειγμα για όλο τον κόσμο. Για περισσότερο από μία εβδομάδα η Τυνησία ζει μία επανάσταση επικών διαστάσεων. Η μαζική εξέγερση στην Τυνησία έληξε με την ανατροπή του μισητού δικτάτορα Ζινέ – Αμπιντίνε Μπεν Αλί μετά από 23 χρόνια στην εξουσία.

Δύο δεκαετίες έχουν περάσει από τότε που ο Francis Fukuyama δημοσίευσε ένα βιβλίο με τίτλο «Το τέλος της ιστορίας και ο τελεύταιος άνθρωπος», ανακηρύσσοντας έτσι τον οριστικό θρίαμβο της οικονομίας της αγοράς και της αστικής δημοκρατίας. Η ιδέα αυτή φάνηκε να επιβεβαιώνεται από τα σχεδόν 20 χρόνια καλπάζουσας ανόδου των αγορών, αλλά και την σχεδόν αδιάκοπη οικονομική ανάπτυξη. Οι πολιτικοί, οι κεντρικοί τραπεζίτες και οι μάνατζερς της Wall Street ήταν πεπεισμένοι ότι είχαν εξημέρωσει τελικά τον οικονομικό κύκλο της ανάπτυξης και της υφέσης.

Η χθεσινή διαδήλωση του NUS / UCU στο Λονδίνο ενάντια στις επιθέσεις στην εκπαίδευση προσέλκυσε πάνω από 50.000 κυρίως φοιτητές, που κατέφθασαν σε μεγάλους αριθμούς από ολόκληρη τη χώρα. Πολλοί από αυτούς ήταν νέοι άνθρωποι που διαδήλωναν για πρώτη φορά. Δεν θα είναι η τελευταία. Καθώς οι επιθέσεις αρχίζουν να «πονάνε», όλο και περισσότεροι νέοι από εδώ και πέρα θα ενεργοποιηθούν και θα βγάλουν πολιτικά συμπεράσματα.

Ο σημαντικός μαρξιστής θεωρητικός Τεντ Γκραντ –ιδρυτής της ισχυρής μαρξιστικής Τάσης του Εργατικού Κόμματος στη Βρετανία τη δεκαετία του 1980 - θυμάται τον αντίκτυπο που είχε η είδηση της δολοφονίας του Τρότσκι στο μαρξιστικό κίνημα. Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στην Βρετανική μαρξιστική εφημερίδα «MILITANT» στις 17 Αυγούστου 1990.

Το Σάββατο, 16 Οκτωβρίου, περισσότερα από 3 εκατομμύρια άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους της Γαλλίας σε εκατοντάδες διαδηλώσεις σε πόλεις και κωμοπόλεις σε όλη τη χώρα, κατά τη διάρκεια της τελευταίας εθνικής ημέρας δράσης κατά των προτεινόμενων αντί-μεταρρυθμίσεων του συνταξιοδοτικού συστήματος. Ο αριθμός ήταν αντίστοιχος με εκείνον της 2ης Οκτωβρίου, τη τελευταία φορά που τα συνδικάτα κάλεσαν σε ημέρα δράσης, αλλά το κίνημα έχει βεβαίως αναπτυχθεί περαιτέρω.

Στις αρχές του μήνα, για αρκετές ημέρες, η κυβέρνηση της Ρουμανίας αντιμετώπισε σκληρή αντιπολίτευση στους δρόμους, ενάντια στα μέτρα λιτότητας. Τόσο μεγάλη ήταν η αντίδραση, που ο υπουργός Εσωτερικών αναγκάστηκε να παραιτηθεί, ενώ και ο Πρωθυπουργός έφτασε επίσης κοντά στο να κάνει το ίδιο. Τόσο τεταμένη ήταν η κατάσταση που η αστυνομία έκανε επείγουσες συσκέψεις με τον Πρόεδρο.

Η συντριπτική πλειοψηφία του Γαλλικού λαού τάσσεται ενάντια στην αποκαλούμενη συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση της κυβέρνησης Σαρκοζί. Αυτό έγινε εξαιρετικά ξεκάθαρο κατά τις προχθεσινές διαδηλώσεις. Αλλά τι πρέπει να γίνει για να μετατρέψουμε αυτή την εναντίωση σε ένα αποφασιστικό κίνημα που θα σταματήσει την κυβέρνηση;